مسلمان ها خودتان آقای خودتان باشید

توجه به مسائل اجتماعی و دقت در آنها از مهمترین مؤلفه هایی ست که همگان باید برای آن برنامه ریزی کنند. نمی شود انسان خودش را با مسائل و حوادث پیرامونی خودش بیگانه بگیرد. اینکه بگوییم به ما چه ارتباطی دارد نتیجه اش این می شود که به مرور زمان آنچه به دلمان نیست بر اوضاع زندگی هایمان حاکم شود. چرا بگذاریم دیگران برای ما تصمیم بگیرند؟! چرا بگذاریم سرنوشت ما به دست دیگران بیفتد؟! چرا خودمان، آقای خودمان نباشیم؟! ما مسلمان ها افتخارمان این است که دینی داریم که توجه جدی به مسائل اجتماعی دارد و اتفاقا به مسلمان ها سفارش می کند که حتما در تصمیم گیری ها و امورات اجتماعی تان دخالت کنید. اینکه بگویید ما میخواهیم عبادتمان را انجام دهیم و کاری به این مسائل نداریم خطاست.

مسلمان ها دقت کنید خودتان آقای خودتان باشید. فراموش نکنید مهمترین شعار انقلاب اسلامی استقلال است.

پیشقدم باشید

فرق کلمه بیا و برو، فرق بین زمین تا به آسمان است. یکی از مهمترین ویژگی هایی که در کارهای تشکیلاتی و جمعی باید رعایت شود این است که تمام نیروها و افرادی که مشغول کار جمعی هستند باید به دیگران بگویند: «بیا» نه اینکه بگویند: «برو». آری اینکه بنشینی و فقط حرف بزنی کار را به جایی نمی رساند. تماشاچی بودن و اینکه منتظر باشی که همه بروند و بعد به خودت حرکتی بدهی کار را به جایی نمی رساند. اگر واقعا میخواهید برای دین اسلام و نظام اسلامی قدمی بردارید باید خودتان پیشقدم باشید. باید خودتان جلوتر از دیگران حرکت کنید.

حکومت دینی

میگویند دینی می خواهیم که به زندگی اجتماعی افراد کاری نداشته باشد. احساس می کنم از دهستان غربت آمده اید. گویا اصلا نه مفهوم دین را متوجه شده اید و نه مفهوم سیاست و اجتماع را.
آیا دینی می خواهید که فقط بگوید نماز و روزه بخوان؟ من از شما که مخاطب این پیام هستید می پرسم، آیا این حرف ها خنده دار نیست؟ مگر شما از کجا آمده اید که حتی قرآن هم نداشته اید؟!!! پیشنهاد می کنم حتما یک دور آیات قرآن و روایات را مرور کنید. پیشنهاد میکنم در این ماه مبارک رمضان دوباره قرآن را مطالعه کنید اما نه فقط عربی آن را؛ حتما ترجمه را هم بخوانید. یا بهتر بگویم تفسیر قرآن را هم بخوانید.

من برای اینگونه آدم ها متأسفم

از انسان هایی که اعتقادات خود را زیر لبخندهایشان نه به خاطر حفظ هویت شخصی، دینی، صنفی و ملی، بلکه به خاطر ترس از اینکه شاید فلانی خوشش نیاید. یا که شاید اگر این حرف را بزنم او ناراحت بشود و فلان خدمات را به من ندهد. یا که شاید از این پس از من حمایت نکند، یا که شاید دیگر به من توجهی نکند و هزاران شاید دیگر. اینگونه آدم ها را شاید به خاطر مصلحت ها حرف بزنیم و همکاری بکنیم اما هیچ گاه پیشرفت و عزتی نداشته اند و نخواهند داشت. اینها آدم هایی هستند که اعتقاداتشان از اسکناس های ناچیز روزگار کم ارزش تراست. اینها کسانی هستند که به قدرت خداوند هیچگونه اتکایی ندارند. اینها همانهایی هستند که وقتی به ایشان فوت کنی مثل بید به خود می لرزند.

من برای اینگونه آدم ها متأسفم