تا به حال به این فکر کرده اید که چرا در اتوبوس کنار همدیگر می نشینیم اما حتی یک سلام هم به شخص کنار دستی مان نمی کنیم؟! خوب است بنشینیم و چند دقیقه ای تأمل کنیم که چرا گاهی در مهمانی هایمان حرفی برای گفتن نداریم؟! دوست داریم به مهمانی که می رویم بعد از چند لحظه تلویزیون روشن شود و اگر امکان داشته باشد وای فای میزبان هم فعال شود و دیگر نونمان چرب خواهد بود!!!
چرا باید اینقدر روابط برخی از ما سرد باشد؟ چرا حاضر نیستیم طعم لذیذ باهم بودن را بچشیم؟! یعنی اینقدر زود از همدیگر خسته شده ایم؟! آیا واقعا زندگی سخت شده است یا خودمان زندگی را برای خودمان سخت کرده ایم؟! تا به حال فکر کرده اید که آیا طعم شیشلیک با اخم و ناراحتی و خستگی و کوفتگی شیرین تراست یا طعم نان و پنیر و سبزی به همراه لبخند های فراوان؟!
