گاهی آنقدر عیب و ایراد از این و آن بلدیم که دیگر وقتی برای خودمان نداریم، یادمان می رود که ساعت ها پشت سر دیگران غیبت می کنیم. یادمان می رود که کینه توزی هایمان خانه هایمان را لحظه به لحظه تخریب و سرانجام نابود خواهد کرد. شاید ساعت ها برای خدمت به دیگران از این طرف به آن طرف می دویم اما هوشیار باشیم که دروغ و نیرنگ و فریب، جز نکبت و بیچارگی ثمر دیگری نخواهد داشت. صحبت از یتیم و یتیم نوازی می کنیم اما برای هزارتومان که صدقه می دهیم ساعت می نشینیم و بدگویی اسلام و مسلمانان را می کنیم. شاید فراموش کرده ایم که مولایمان امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمودند: «بزرگترین عیب آن است که چیزی را که در خود داری، بر دیگران عیب شماری!» هر صبح که نگاهی به آسمان خدا می اندازیم باور داشته باشیم که اگر هر کسی سهم خوب بودن را برای خود بردارد دنیا گلستان خواهد شد.
خداوند یارتان باد
