عشق زیباست. مخصوصاً هنگامی که معشوق خدا باشد. وقتی که حاضر باشی حتی جانت را در کف دستت قرار دهی و به سمت خدا فریاد زنی:«خدایا جانم را به تو تقدیم می کنم» اینجاست که عشق معنا پیدا می کند. چه عشقی برتر از این که معشوق، بزرگترین و بهترین موجود هستی باشد. معشوقی که تو را نه به خاطر جیبت، نه به خاطر زیبایی صورتت؛ بلکه فقط و فقط به خاطر کرامت هایی که در تو نهادینه شده دوستت می دارد.
از این پس همه با هم می گوییم: «خدایا دوستت داریم»
