به مردم محبت می کنیم به گونه ای که دوست داریم حتی لباس تنش را هم به ما هدیه بدهد. این چگونه محبتی است که حاضر نیستیم لباس خوب را در تن دیگران ببینیم؟! چرا همیشه میخواهیم از لحاظ مادی برتر از دیگران باشیم اما در معنویات برایمان مهم نیست که جلو باشیم یا نه؟! مگر سخن امام علی (علیه السلام) را نشنیده ایم که می فرمایند: «با بی رغبتی به آنچه در دست مردم است، با آنان دوستی بورز تا دوستی شان را به دست آوری» جالب است گاهی حاضریم نزدیکانمان تصادف کنند اما ما چشممان به ماشین زیر پای او نخورد.!!! البته دوستان اهل بیت اینگونه نیستند. منظورم حتی شما مخاطب عزیز و محترم نیست. بلکه این سخن را به گوش کسانی برسانید که در خواب به سر می برند. دلشان به اندازه دل یک مرغ هم گنجایش ندارد.
خدا رحمت کند شهید چمران را که حاضر نبود غذایی جز غذای یتیمان بخورد.
