برخی از گروه ها و داعیه داران اندیشه های برتر، انسان را از قرار گرفتن در محیط های اجتماعی، مخصوصا کانون پر مغز و دلنشین خانواده دور می دارند. اما دین مبین اسلام مخالف این اندیشه و همیشه با اینگونه افکار که انسان در محیط عزلت و گوشه گیری قرار گیرد مبارزه کرده و می کند. خانواده را به عنوان یک بنیان کوچک ضامن بقا و سلامت جوامع بشری می داند.
در تاریخ ثبت شده که زنی نزد امام صادق (علیه السلام) آمد و گفت: امام به سلامت باد! من تارک دنیا هستم.
امام (علیه السلام) فرمود: «منظورت از تارک دنیا چیست؟»
گفت: ازدواج نمی کنم.
فرمود: «چرا؟»
گفت: با این کار، در پی فضیلت هستم.
فرمود: «برگرد که اگر در این کار، فضیلتی بود، هر آینه، فاطمه (علیها سلام) از تو، به آن سزاوارتر بود. هیچ کس نیست که در فضیلت بر او پیشی گیرد.» (تحکیم خانواده، محمد ری شهری، صفحه 71)