موسی به دین خود، عیسی به دین خود

روزهای زیادی از این جریان می گذرد اما بارها و بارها به این جور صحنه ها برخورد کردم. از نیشابور به سمت مشهدالرضا (علیه السلام) به راه افتادیم. با راننده شروع کردیم به صحبت کردن تا خوابش نگیره. ما گفتیم، اون گفت. خلاصه بعد کلی گپ زدن که کار اصلی راننده هاست یه جمله ای گفت که خیلی هامون شنیدیم و گاهی هم به زبون میاریم.

گفت: «ببین چه اشکالی داره من شرابمو بخورم شما هم نمازت رو بخونی؟! نه من با شما کاری دارم و نه شما با من کاری داشته باش یعنی همون ضرب المثل معروف موسی به دین خود، عیسی به دین خود.»

اما حالا من از شما سؤال می کنم آیا این دیدگاه رو اسلام قبول داره؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

استدلال عقلی: اولاً ریشه این اعتقاد بر می گردد به سالها قبل که برخی از حکومت رانان و دوست داران قدرت به دنبال این بوده و هستند که جامعه اسلامی (بلکه هر جامعه استوار و پایدار) را از بین ببرند و همیشه از برپایی حکومت اسلامی هراس داشتند. چرا که قلدرصفتان، اسلام عزیز را دشمن اصلی منافع شخصی خویش می دیدند و همین طور هم هست. لذا با طرح های مختلف در پی این بودند که افراد جامعه اسلامی را از همدیگر دور کنند و رشته های اتصال جامعه را از بین ببرند.

اما به واقع عقل انسان حکم میکند که اگر قرار باشد جامعه ای به اهداف خویش نایل آید (حتی اهداف باطل) باید همه افراد آن جامعه در کنار همدیگر و با شبکه سازی نیروهای خود به سمت اهداف حرکت کنند.

ثانیا در میان حرکت های جامعه اگر شخصی نسبت به قوانین و اصولی بی اطلاع باشد، چگونه باید او را مطلع ساخت؟ آیا غیر از این است که دوستان و نزدیکان این شخص نزد او بروند و راهنمایی های لازم را گوشزد نمایند؟ اگر موسی به دین خود برود و عیسی به دین خود چگونه این راهنمایی ها صورت خواهد گرفت؟

ثالثا مثالی می زنم خودتان قضاوت کنید. کارخانه ای را فرض کنید که تعداد زیادی کارگر و کارمند دارد. اگر یکی از کارگران ظرف بنزینی را بردارد و بخواهد تمام کارخانه را بسوزاند. آیا شما می نشینید و او را تماشا می کنید یا به سراغش می روید و جلویش را می گیرید؟ اگر او در پاسخ به شما بگوید تو را به من چکار برو کار خودت را انجام بده در جواب چه خواهید گفت؟

استدلال درون دینی:  اگر قرار باشد موسی به دین خود و عیسی هم به دین خود برود پس اصل امر به معروف و نهی از منکر چه می شود؟ آیا اصل امر به معروف و نهی از منکر از مسلمات دین اسلام نیست؟

در این صورت تکلیف این همه آیات قرآن که می فرمایند با دشمنان و کفار به نبرد برخیزید و نگذارید به مرزهای اعتقادی و جغرافیایی تان هجوم برند چه می شود؟

پس روایت «امام صادق علیه السلام که می فرمایند بهترین دوستان من کسانی هستند که عیوب من را به من هدیه کنند» را چگونه تفسیر کنیم؟

نتیجه گیری: دلایل بسیار زیاد دیگری هم وجود دارد که به ما می فهماند اینکه انسان خودش را از جامعه دور نگه دارد و به آن توجهی نداشته باشد حرکتی ناپسند و دور از منطق می باشد.

سپاس: از همه دوستانی که با رفتار، زبان و قلم خود به جهانیان می اموزند که «اگر به دنبال زنده کردن جامعه خود هستید، چشمانتان را باز کنید و کمی به اطرافتان بنگرید و در پی اصلاح جامعه خود برآیید.» صمیمانه تشکر می کنم.