شما از کدام دسته هستید؟

واقعا برخی آدم ها حیرت انگیزند. به هر طرف که هولشان بدهی حرکت می کنند. نه اینکه دنبال پول یا ثروت باشند! اساسا اینگونه انسان ها با واژه ذلت و خفت تفاهم زیادی دارند. اگر از ایشان بپرسید که «آیا شما مسلمان هستید؟» در پاسخ ابتدا به اطرافشان می نگرند، اگر صلاح بود پاسختان را می دهند. اگر از ایشان سؤال کنید که شما هنگام ورود «امام خمینی به ایران چی حسی داشتید؟» باز هم در پاسخ شما به اطرافشان نگاه می کنند. شاید با خودتان فکر کنید که چرا این شخص به اطرافش می نگرد نکند دنبال کسی می گردد.

اینها نه اهل احتیاط هستند و نه اهل تقیه. البته ببخشید اینها اهل تقیه هستند اما نه برای خدا؛ بلکه برای خودشان تقیه می کنند. همیشه همه جوانب را در نظر می گیرند خانواده، فامیل، دوستان، آشنایان، فضای حاکم بر جامعه، مسئولینی که در حال حاضر قدرت در دستان شان هست. حتی گاه آنقدر دقیق هستند که خارج از کشور خود را هم لحاظ می کنند. جالب است بدانید تا زمانیکه همه جوانب کار را نبینند اصلا دیدگاه خود را ابراز نمی کنند.

گاهی تماشاگر بودن یعنی نفاق

از کسانی که با جسارت تمام، قد عَلَم می کنند و نظر خودشان را محکم و البته آرام و منطقی بیان می کنند لذت می برم؛ هرچند که دیدگاهشان را قبول نداشته باشم.

از کسانی هم که منطق و ادب سرشان نمی شود و هر حرفی که به زبانشان می آید را می زنند هم دلم چرکین است و همیشه به حکم جواب ناآگاهان خاموشی است، در مقابلشان سکوت کرده ام.

از انسان های بزدل و ترسو که هیچ گاه لب به سخن نگشوده اند به خاطر اینکه می ترسند حرفشان را بزنند بیزار بوده ام. این گروه انسان ها فقط به فکر منافع شخصی خودشان هستند. نفاق و دو رویی از سر و رویشان می ریزد. هنگامی که از حقی آگاه می شوند سخنی بر زبان نمی آورند چون از اهل باطل هراس دارند. هنگامی هم که با اهل باطل نشست و برخاست دارند، حرف دلشان را پنهانی و یواشکی می زنند چون نگرانند که آبرویشان با خاک یکسان شود.

بسیاری از اوقات این تماشاگر صحنه بودن ها و سکوت کردن ها = منافق بودن و بی خاصیت بودن می باشد.

خداوند در سوره مبارکه بقره می فرماید:

وَإِذَا لَقُواْ الَّذِینَ آمَنُواْ قَالُواْ آمَنَّا وَإِذَا خَلَوْاْ إِلَى شَیَاطِینِهِمْ قَالُواْ إِنَّا مَعَکْمْ إِنَّمَا نَحْنُ مُسْتَهْزِؤُونَ (14)

اللّهُ یَسْتَهْزِئُ بِهِمْ وَیَمُدُّهُمْ فِی طُغْیَانِهِمْ یَعْمَهُونَ﴿۱۵﴾

أُوْلَئِکَ الَّذِینَ اشْتَرُوُاْ الضَّلاَلَةَ بِالْهُدَى فَمَا رَبِحَت تِّجَارَتُهُمْ وَمَا کَانُواْ مُهْتَدِینَ﴿۱۶﴾

و چون با کسانى که ایمان آورده ‏اند برخورد کنند مىی گویند ایمان آوردیم و چون با شیطان هاى خود خلوت کنند مىی گویند در حقیقت ما با شماییم ما فقط  آنان را ریشخند می ‏کنیم(۱۴)

خدا است که ریشخندشان می ‏کند و آنان را در طغیانشان فرو مىی گذارد تا سرگردان شوند(۱۵)

همین کسانند که گمراهى را به بهاى هدایت‏ خریدند در نتیجه داد و ستدشان سودى به بار نیاورد و هدایت‏ یافته نبودند(۱۶)