شعری بسیار زیبا

ای بی خبر بکوش که صاحب خبر شوی

تا راهرو نباشی کی راهبر شوی

در مکتب حقایق پیش ادیب عشق

هان ای پسر بکوش که روزی پدر شوی

دست از مس وجود چو مردان ره بشوی

تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی

خواب و خورت ز مرتبه خویش دور کرد

آن گه رسی به خویش که بی خواب و خور شوی

گر نور عشق حق به دل و جانت اوفتد

بالله کز آفتاب فلک خوبتر شوی

یک دم غریق بحر خدا شو گمان مبر

کز آب هفت بحر به یک موی تر شوی

از پای تا سرت همه نور خدا شود

در راه ذوالجلال چو بی پا و سر شوی

وجه خدا اگر شودت منظر نظر

زین پس شکی نماند که صاحب نظر شوی

بنیاد هستی تو چو زیر و زبر شود

در دل مدار هیچ که زیر و زبر شوی

گر در سرت هوای وصال است حافظا

باید که خاک درگه اهل هنر شوی

ای پیک راستان خبر یار ما بگو

از سال سوم طلبگی خیلی به هنر، ادبیات و شعر علاقه مند شدم. همیشه وقتی شعر می خونم احساس آرامش بخشی بهم دست میده. دوست دارم افق های دلم رو به زبان شعر بیان کنم. البته نه وقتم اجازه داده تا تخصصی روی شعر کار کنم و نه که ذوق شاعرانه شاعر رو دارم. ولی خب همیشه شعر جایگاه ویژه ای تو مطالعاتم داشته و داره.

شعر زیر یکی از اشعاریه خیلی به دلم نشست:

ای پیک راستان خبر یار ما بگو                                         احوال گل به بلبل دستان سرا بگو

ما محرمان خلوت انسیم غم مخور                                    با یار آشنا سخن آشنا بگو

برهم چو می‌زد آن سر زلفین مشکبار                                با ما سر چه داشت ز بهر خدا بگو

هر کس که گفت خاک در دوست توتیاست                         گو این سخن معاینه در چشم ما بگو 

آن کس که منع ما ز خرابات می‌کند                                  گو در حضور پیر من این ماجرا بگو

گر دیگرت بر آن در دولت گذر بود                                       بعد از ادای خدمت و عرض دعا بگو

هر چند ما بدیم تو ما را بدان مگیر                                     شاهانه ماجرای گناه گدا بگو

بر این فقیر نامه آن محتشم بخوان                                     با این گدا حکایت آن پادشا بگو

جان‌ها ز دام زلف چو بر خاک می‌فشاند                              بر آن غریب ما چه گذشت ای صبا بگو

جان پرور است قصه ارباب معرفت                                      رمزی برو بپرس حدیثی بیا بگو

حافظ گرت به مجلس او راه می‌دهند                                  می نوش و ترک زرق ز بهر خدا بگو

شاعر: حافظ شیرازی

طلب عشق ز هر بی سر و پایی نکنیم

یادمان باشد از امروز جفایی نکنیم

گر که در خویش شکستیم صدایی نکنیم

خود بتازیم به هر درد که از دوست رسد

بهر بهبود ولی فکر دوایی نکنیم

جای پرداخت به خود بر دگران اندیشیم

شکوه از غیر خطا هست خطایی نکنیم

یاور خویش بدانیم خدایاران را

جز به یاران خدا دوست وفایی نکینم

یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند

طلب عشق ز هر بی سر و پایی نکنیم

گر که دلتنگ از این فصل غریبانه شدیم

تا بهاران نرسیده است هوایی نکینم 

گله هرگز نبود شیوه دلسوختگان

با غم خویش بسوزیم و شفایی نکنیم

یادمان باشد اگر شاخه گلی را چیدیم

وقت پرپر شدنش ساز و نوایی نکنیم

پر پروانه شکستن هنر انسان نیست

گر شکستیم ز غفلت من و مایی نکنیم

و به هنگام نیایش سر سجاده عشق

جز برای دل محبوب دعایی نکنیم

مهربانی صفت بارز عشاق خداست

یادمان باشد از این کار ابایی نکینم

هوروش نوابی

مست و هشیار

محتسب مستی به ره دید و گریبانش گرفت

مست گفت: ای دوست, این پیراهن است افسار نیست
گفت: مستی, زآن سبب افتان و خیزان مى روی 
گفت: جرم راه رفتن نیست, ره هموار نیست
گفت, مى باید تو را تا خانه قاضی برم
گفت: رو صبح آی, قاضی نیمه شب بیدار نیست
گفت: نزدیک است والی را سرای, آنجا شویم
گفت: والی از کجا در خانه خّمار نیست
گفت: تا داروغه را گوییم, در مسجد بخواب 
گفت: مسجد خوابگاه مردم بدکار نیست
گفت: دیناری بده پنهان و خود را وارهان 
گفت: کار شرع,‌کار درهم و دینار نیست 
گفت: از بهر غرامت,‌جامه‌ات بیرون کنم 
گفت: پوسیده است, جز نقشی ز پود و تار نیست
گفت: آگه نیستی کز سر درافتادت کلاه
گفت: در سر عقل باید, بى کلاهی عار نیست
گفت: مى بسیار خوردی زآن چنین بى خود شدی 
گفت: ای بیهوده گو, حرف کم و بسیار نیست 
گفت: باید حد زند هشیار مردم, مست را 
گفت: هشیاری بیار, اینجا کسی هشیار نیست

(پروین اعتصامی)