هر مکتب و دینی برای درست جلوه دادن مکتب خود لازم است که گزاره ها و مبانی اولیه خود را به گونه ای مطرح نماید که مخاطب احساس کند که این مکتب، مکتبی عاقلانه و بهترین مکتب و دین است. مثلاً در دین اسلام، خداوند را از طریق استدلال و منطق اثبات می کنیم و سپس پیامبر او را. حال اگر کسی بتواند اثبات کند که اسلام به علم و عقلانیت توجهی ندارد و اصلا در اسلام سواد و دانش بی ارزش است، نتیجه می گیریم که مبانی دین اسلام، بر مبنای علم و منطق بنا نشده. و مسلمانان انسان هایی بی سواد و عقب افتاده هستند.
توجه!!! توجه!!!
یکی از بزرگترین اتهام هایی که دشمنان اسلام به مسلمانان و همچنین دین اسلام می بندند این است که دین اسلام، دینی عقب افتاده و هیچگونه توجهی به علم، دانش و پژوهش ندارد. لذا اندیشه های اسلام را اندیشه هایی غیر علمی و نامعقول جلوه می دهند.
از این پس بنا دارم یادداشت های وبلاگ را در موضوع نگرش اسلام به علم و دانش مطرح نمایم.
در صورتی که دسترسی مستمر به اینترنت تحت وب ندارید به کانال (چرا و چگونه؟) بپیوندید
حضور فعال شما مایه خرسندی خواهد بود.
منتظر پیشنهادات و انتقادات سازنده و خوب تان هستم.
اگر بخواهیم از تاریخ خوشه چینی کنیم و ناب ترین عبرت ها را به دنیا ارزانی کنیم، یکی از بهترین عبرت ها این خواهد بود که اگر می خواهید در دنیای رقابت ها حرفی برای گفتن داشته باشید سواد، علم و فرهنگ خود را ارتقاء بخشید. جهان امروز در دستان اندیشمندان می چرخد. البته که قدرت هم جایگاه خود را دارد. اما اگر علمی برای مدیریت وجود نداشته باشد دیگر قدرتی برای اجراء معنا نمی دهد. همانگونه که در روایتی از امام معصوم هست که می فرمایند: «علم و دانش سلطنت را به ارمغان می اورد». اینکه در گوشه ای بنشینیم و بگوییم دنیا خودش می چرخد و فقط تماشاگر باشیم در حقیقت خودمان را گول زده ایم و به دیگران اجازه داده ایم تا زندگی مان را مدیریت کنند.
نمی خواهم بگویم کتاب جای اینترنت و رسانه های امروزی را نمی گیرد . (این بحث در جای خود)
به نظرتون آیا می می شود جامعه ای پویا و در حال رشد باشد اما بی سواد؟
به نظرتون اگر بخواهیم جامعه خودمون رو در رده های بالای پیشرفت تصور کنیم نیازی به مطالعه هم هست؟
چرا پشتوانه برخی از انتقاد ها فقط داد و بیداد و یا زور و تحکم است؟
چرا هنگامی که کسی با ما به بحث می پردازد، حوصله گفتگو نداریم؟
چرا هنگامی که فردی را می بینیم که سخنرانی می کند (از هر کجا و با هر مدرکی) به سخنانش فقط گوش می دهیم؟
چرا از اتفاقات روز جامعه، خودمان را دور می کنیم؟
آیا به درخواست ها و تقاضاهایمان در هنگام برخورد با یک مسئول اجتماعی دقت کرده ایم؟
آیا توجهی به وجود دشمن در کنار خودمان و حتی خانه مان داشته ایم؟!
پاسخ جنگ نرم را می توان با چوب و شمشیر داد یا سلاحی کاری می طلبد؟ آن سلاح چیست؟
در تاریخ نکاتی وجود دارد که عبرت روزهای گذشته ما بود. آیا از تاریخ مان بهره ای برده ایم؟
ازدواج می کنیم و بعد از مدت کوتاهی همسرمان را طلاق می دهیم. چرا؟
مسلمانیم و نیازمند یک سری احکام شرعی. چقدر از احکام شرعی مرتبط با خودمان آگاه هستیم؟
چرا فرزندانمان از ورود به مدرسه و حضور در کلاس درس بیزارند؟
توجه: من اصلا اهل سیاه نمایی نیستم و به شدت از این کار بدم می آید. اما این موارد واقعیت درون برخی از ما ایرانی هاست.
منظور از علم آموزی چیست؟ شاید برخی اینگونه تصور کنند که منظورم کسب مدرک ارشد و دکتری و... است. هر چند این مدرک ها و این کلاس ها خوب است اما منظورم از سواد و فرهنگ، فرهنگ دینی و اجتماعی است. شاید اگر به این مهم بیشتر توجه کنیم و حتی روزانه حداقل 30 دقیقه به مطالعه و کسب آگاهی های لازم برای یک زندگی خوب بپردازیم بسیاری از این مشکلات را به راحتی تبدیل به شکلات های شیرین و خوشمزه ای خواهیم کرد.
